~ . IV Rozdział . ~

- Rafał … - odezwałam się. – Co ty tu robisz do jasnej ciasnej Anielki?!

- Przyjechałem do mojej narzeczonej. To coś złego? – zapytał prowokując mnie. – Jutro bierzemy ślub, skarbie. Nie mówiłaś swojemu znajomemu o tym, że do siebie wróciliśmy?

Mówił jakby nigdy nic. Kłamał w żywe oczy, a ja nie potrafiłam zapanować nad swymi emocjami, cało gotowałam się w środku, lecz to co mówił zostawiałam bez komentarza. Niestety Zbyszek zrozumiał to w innym sensie i bez słowa wyszedł z pokoju.

- Zibi.. – wybiegłam za nim – On to wszystko zmyślił.

- Taa jasne. Nie jestem idiotą za jakiego mnie bierzesz. – wyparował dodając – Wracaj do swojego kochasia. – powiedział i odszedł.

Do oczu napłynęły mi łzy, które spływały po mych policzkach. Miałam dość tej całej szopki, którą odstawił Rafał, dlatego wróciłam do niego wkurzając się.

- Co ty sobie myślisz? Chcesz zniszczyć całe moje życie? -  krzyknęłam policzkując Go, lecz on oddał mi kilka razy, i to wiele mocniej.

- Zostaw mnie!

- Nie pozbędziesz się mnie tak szybko, kochanie.. – odparł będąc dumny z siebie, po czym pocałował mnie, ale ja go odepchnęłam. Nareszcie wyszedł.

Zjechałam po ścianie w dół. Byłam cała zapłakana. Nie spodziewałam się takiego obrotu zdarzeń. W Zielonej Górze miałam nadzieję, że rozstaniemy się w zgodzie, i pójdziemy własnymi ścieżkami. Dopiero teraz zrozumiałam jaki ogromny błąd popełniłam, ale czasu nie można cofnąć. Użalałam się nad sobą, i nie wiedząc kiedy zasnęłam.

- Ejj.. chłopcy. Widzicie, tam ktoś leży. – powiedział Kubiak idący ze swoimi znajomymi.

- To jest, przecież Angelica. – zawołał Kosok.

W momencie wszyscy znaleźli się przy mnie.

- Kto ją tak pobił? – mówili jeden do drugiego, po czym Nowakowski wziął mnie na ręce i zaprowadził do swego pokoju, który dzielił z Kosokiem i Możdżonkiem, a także Ziomkiem. Po pewnym czasie ocknęłam się, a pierwszą osobą, która mi się ukazała był Pit.

- Co mi jest? – spytałam czując przeszywający ból na mej twarzy.

- Znaleźliśmy Cię na dole.. pobitą. – westchnął obejmując mnie ramieniem.

- Rafał.. – powiedziałam krótko.

- Mamy powiadomić Zibiego? – zapytał.

- Jego, na pewno nie. Nie chcę o nim słyszeć. – odfuknęłam.

- Za późno. – odparł Ziomek. – Misiek właśnie po niego poszedł.

W tym oto momencie, ktoś wbiegł do pokoju. Był to właśnie Zibi.

- Angela .. – przytulił mnie do siebie mocno, lecz ja Go odtrąciłam.

- Odwal się ode mnie. Przedtem jakoś Cię nie interesowało, co się ze mną dzieje, bo uwierzyłeś Rafałowi. – powiedziałam z wyrzutem.

- To był błąd. – wypowiedział.

Bez słowa wstałam z łóżka, i poprosiłam Pita, żeby poszedł ze mną do mojego pokoju. Mężczyzna posłusznie wypełnił moją prośbę.

- Dzięki za to, że mi pomogłeś. – uśmiechnęłam się lekko i ucałowałam Go w policzek. – Poczekaj tu na mnie chwilę, pójdę zobaczyć w jakim to stanie jestem.

Udałam się do łazienki i dokładnie przejrzałam się w lustrze. Na mojej twarzy widniało kilka purpurowych siniaków, które starałam się zatuszować.

- Nie jest aż tak źle, jak sobie wyobrażałam. – zaśmiałam się lekko i wróciłam do siatkarza. – Widzisz i już ich nie widać. – puściłam oczko kładąc się obok niego.

On tylko bez słowa przytulił mnie do siebie i zasnęliśmy. Od niepamiętnych czasów miałam sen, niemiły sen. Śniło mi się, że byłam w kościele ubrana w białą, długą suknię ślubną, a obok mnie stał Rafał. Braliśmy ślub, moja rodzina była przeszczęśliwa. Zaproszeni byli również siatkarze, wszyscy uradowani, gdy wtem stało się coś dziwnego .. Chwilę później się obudziłam, spojrzałam na zegarek.

- Dopiero 18. – szepnęłam i zerknęłam na Cichego, który jeszcze spał.

Gładziłam ręką jego klatkę piersiową, jednocześnie patrząc na ścianę. Wtem wbiegł do pokoju Kuraś.

- Zibiemu coś się stało. – zawołał, a ja wybiegłam za nim.

Zbyszek leżał nieprzytomny na schodach, podbiegłam do niego i ukucnęłam. Delikatnie poklepałam Go po policzku, a On przyciągnął mnie do siebie i zaczął całować. Na początku stawiałam opór, lecz z każdą sekundą moja niechęć znikała, aż w końcu zaczęłam odwzajemniać pocałunki..

- Wszystko wymyśliliście. – powiedziałam i odwróciłam się w stronę siatkarzy, których już nie było. – A ty mój drogi Panie, nie udawaj. – szturchnęłam Go w ramię jak tylko wstał.

Nagle Zibi przerzucił mnie sobie przez ramię i udał się do swego pokoju, który później zamknął na klucz.

- Co teraz kombinujesz? – spytałam jak posadził mnie na łóżku.

- Nic takiego. – ukląkł przede mną i złapał mą dłoń. – Zostaniesz moją dziewczyną wbrew przeciwnościom losu? – zapytał.

- Tak. – odparłam bez zastanowienia.

Bartman wyjął ze swej kieszeni łańcuszek z zawieszką w kształcie serca, w której znajdowała się literka Z. Od razu zawiesił mi ją na szyi i czule pocałował. Po chwili poszliśmy na kolację. Do stołówki weszliśmy trzymając się za ręce. Dzisiaj dla odmiany wzięłam sobie jajecznicę ze szczypiorkiem po czym usiadłam do stołu siatkarzy.

- Nareszcie przyszły te dwie połówki pomarańczy. – zaśmiał się Kuraś.

- Smacznego. – odparłam i zabrałam się za konsumpcję posiłku.

Dzisiejsza kolacja odbyła się spokojnie, dzięki czemu zjedliśmy ją w rekordowym czasie i wróciliśmy do swych pokoi. Akurat ja z Zibim poszliśmy do jego pokoju, który dzielił z Dzikiem, Winiarem i Igłą. Wraz ze swym nowym chłopakiem usiedliśmy na łóżku wtulając się do siebie, a Krzysiek włączył swą kamerę.

- Mam bardzo ważną wiadomość dla wszystkich fanek Zbigniewa Bartmana. – powiedział poważnie. – Po długich poszukiwaniach odnalazł swą drugą połówkę. – i wtedy kamera została skierowana w naszą stronę.

- Tak, to prawda. – streścił Zbyszek i pomachaliśmy do kamery.

- Ty wiesz, że przez tą wiadomość doprowadzisz większość fanek do zawału? – zasugerował, a my wybuchliśmy śmiechem.

- Życie jest brutalne. W końcu znalazłem swą brunetką o brązowych oczach. – uniósł brew ku górze i pocałował mnie delikatnie.

- Sami państwo widzicie jaka mięta ich łączy. – zakończył Ignaczak i wyłączył swój sprzęt, lecz my nadal się całowaliśmy.

- Oni zamierzają pobić rekord w długości całowania się? – zapytał Dziku.

- Koniecznie trzeba ich do tego zapisać. – poinformował Winiar, i w tym momencie odsunęliśmy się od siebie.

- Na serio bardzo zabawne. – przewróciłam zabawnie oczkami.

- No wiesz, my też byśmy się chętnie z Tobą pocałowali. – powiedzieli chórem, a Zibi od razu rzucił w nich poduszkami, i tak właśnie zaczęła się wojna na poduszki..

_________________________________

Mamy już czwarty rozdział opowiadania. I jak podobają Wam się moje wypociny? Mile widziane komentarze, bo to właśnie one motywują mnie do dalszego pisania . ;>

Cieszycie się z faktu, że Ressovia wygrała z Delectą? Bo ja bardzo . ; D