~ . III Rozdział . ~

Rozpoczęliśmy od rozgrzewki. Standardowo skłony, pompki, ćwiczenia rozciągające, brzuszki, etc. Akurat w pompkach to ja mistrzem nie jest i po 20 wymiękłam.

- Dobierzcie się w pary i poodbijajcie sobie. – rozkazał Andrea Anastasi.

Stanęłam sobie na uboczu, albowiem myślałam, że nikt nie będzie miał ochoty ze mną poćwiczyć, bo przecież dziewczyna, to gorsza. Po chwili zauważyłam podchodzącego do mnie Zibiego.

- Chodź, poodbijamy. – złapał mnie za rękę i pociągnął do jakiegoś wolnego miejsca.

Odbijaliśmy sobie palcami, znaczy robiłam to na wyczucie, bo nie potrafiłam oderwać od ZB9 wzroku, jednakże domyśliłam się, że muszę idiotycznie wyglądać, dlatego ogarnęłam się. Po dłuższym odbijaniu zaczęliśmy trenować przyjęcia piłki. Szło nam całkiem dobrze, ale musiałam latać za piłką jak głupia.

- Co ja psem jestem? – spojrzałam z wyrzutem na Zibiego.

Po 45 minutach AA kazał nam podzielić się na drużyny. Podzieliliśmy się na ekipy poprzez odliczanie 1,2. Akurat byłam w zespole z Ignaczakiem, Winiarskim, Ziomkiem, Jaroszem i Nowakowskim, ale po przeciwnej stronie siatki znajdowali się Kubiak, Bartman, Kurek, Zatorski, Możdżonek i Zagumny. Rozpoczęła drużyna przeciwna. Kurek nieźle przywalił w piłkę, ale Libero dał sobie radę, Żygadło wystawił, a ja zaatakowałam. Nie wiem jakim cudem udało mi się przebić przez szczelny blok Bartka, Michała i Zbyszka, ale ważne, że mamy punkt.

Po serwie rozpoczęła się kolejna akcja, podczas której ustawiłam pojedynczy blok na atak Kurasia. Niestety, nie udało mi się. Większość czasu stałam przed siatką naprzeciwko Bartmana i Miśka, którzy mnie prowokowali. Tak jakby kłóciliśmy się. Przez te ‘rozmowy’ zapomniałam o grze, co poskutkowało oberwaniem piłką w twarz. Pod wpływem uderzenia upadła na ziemię, i potem niczego nie pamiętam. Powoli ocknęłam się, a pierwszą osobą, którą zobaczyłam był Zibi.

- Co się stało? – spytałam patrząc na niego starając się podnieść.

- Oberwałaś i to nieźle od Kurasia. – w jego głosie było słyszeć troskę, zaczął gładzić mnie po twarzy.

- Przypominam sobie. – podrapałam się po głowie, a po chwili jęknęłam. – Dobra, wracamy do gry. – powiedziałam hardo.

- O nie, moja droga panno. Możesz zemdleć przez to uderzenie. Zostajemy tutaj. – starał się mnie zatrzymać, widząc, że to nic nie skutkuje przyciągnął mnie do siebie.

- Proszę.. – zrobiłam słodkie oczka, które zadziałały.

Będąc na boisku dokończyliśmy grę.

- Twarda jesteś, inne dziewczyny na twoim miejscu, by wymiękły, a ty nie dość, że głowa Cię trochę pobolewa, przyszłaś dokończyć grę. Nabijasz sobie u mnie punkty. – powiedział Kuraś obejmując mnie ramieniem, a Zibi spiorunował Go wzrokiem.

Po zakończonym treningu udaliśmy się do szatni. Tym razem niczego się nie wstydziłam. Zrozumiałam, że zawsze będę musiała się z nimi przebierać. Jak tylko byłam gotowa udałam się do swego pokoju. Wzięłam prysznic i kolejny raz się przebrałam, była godzina 13, więc postanowiłam wejść na laptopa. Sprawdziłam facebook’a, e-mail’a i gadu-gadu. Nic nowego się nie wydarzyło. Mając nadzieję weszłam na skype’a , albowiem miałam nadzieję, że Ewelina będzie dostępna, i na szczęście miałam farta. Od razu się z nią połączyłam.

- I jak tam w Spale ? – wypytywała z upartością.

Spowiadałam się, lecz niektóre fakty przed nią zataiłam. Przyjaciółka zaczęła opowiadać o poznanym chłopaku, Kamilu. Jaki to on jest miły, świetny .. a nareszcie, że czuje do niego miętę. Nieźle się zagadałyśmy, po prostu straciłyśmy rachubę czasu. Spojrzałam na zegar, który wskazywał godzinę 15.

- O nie.. przegapiłam obiad. – westchnęłam wyłączając laptopa, ale moją uwagę przykuła karteczka znajdując się nieopodal drzwi.

Podeszłam do nich i ją podniosłam, po czym zaczęłam ją czytać.

Zobaczmy się o 15:10 w Sali znajdującej się za recepcją. Zbyszek.

Przeczytałam z uwagą sposób dojścia do tego miejsca. Pospiesznie rozpuściłam swe włosy w niesforne loki. Wyperfumowałam się liliowym perfum i zeszłam na dół, idąc wg opisu. Droga wcale nie była taka długa. Po minucie znajdowałam się w wyznaczonym miejscu.

- Mam Cię, słońce. – Bartman zakrył mi oczy prowadząc do stolika. – Wcinaj pizzę.

Usiadłam na krześle i wzięłam do ręki kawałek pizzy z salami, a następnie przystroiłam ją sobie odrobiną ketchupu. Jadłam patrząc co pewien czas na Zibiego.

- I jak smakuje? – odezwał się po pewnym czasie nie spuszczając ze mnie wzroku.

- Tak, uwielbiam pizzę. – zaśmiałam się kończąc pierwszy kawałek.

Nie spodziewałam się ataku na mą osobę. ZB wziął na palec ketchup i zaczął mnie nim mazać po twarzy, lecz ja nie byłam mu dłużna i tak rozpoczęła się nasza wojna. Uciekałam przed nim po całym pokoju, ale w końcu mnie złapał i nie zamierzał już puścić.

- I co teraz? – zapytał.

- No nic, ale wiesz, że będziesz musieć wyczyścić mą twarz? – zaśmiałam się.

Na to już nie odpowiedział, tylko zbliżył się powoli do mnie, tak jakby się bał. Spojrzała mi głęboko w oczy. Jego brązowe tęczówki… Nie potrafiłam od nich oderwać wzroku, czułam, że czas się zatrzymał, zapomniałam o całym rzeczywistym świecie. Po chwili Zbyszek musnął mój policzek, zbliżając wargi do mych ust, ale zatrzymał się jeszcze na kąciku ust, po czym zaczął mnie całować.

Najpierw czule i delikatnie, ale później coraz namiętniej. Nie pozostawałam mu obojętna, i także muskałam jego słodkie wargi z ochotą obejmując Go jednocześnie. Przyparł mnie do ściany nadal całując, a po chwili usłyszeliśmy czyjeś kroki na korytarzu. Odsunęliśmy się od siebie jak poparzeni, złapaliśmy do rąk chusteczki i wytarliśmy swe zabrudzone twarze, znaczy ja starałam się to zrobić. Moja głowa, mój mózg, moje ciało odmówiły mi posłuszeństwa przez .. przez ten pocałunek.

- Muszę Ci to powiedzieć.. – zaczął – Jak tylko Cię poznałem, przykułaś mą uwagę swym charakterem. Na początku nie chciałem uwierzyć w to co czuje się we mnie, w środku, ale musiałem się poddać walkowerem. Zamąciłaś mi w głowie, i to nieźle. Byłaś dla nas taka chłodna, co przyciągało mnie jak magnes. Po prostu .. spodobałaś mi się. – uśmiechnął się niewinnie i po raz kolejny wpił się w moje usta.

- Yy..? – zatkało mnie – Bardzo Cię polubiłam, ale nie chcę się z nikim wiązać. Muszę dać sobie czas, zbyt wiele już się wycierpiałam przez Rafała.

- A kim jest ten Rafał? – wtrącił się.

- Moim byłym narzeczonym, jeśli w ogóle można to tak nazwać. -  odparłam – Narzeczonym z przymusu.

- Nie martw się, chcę Cię wspierać. Twoja obecność jest mi potrzebna tylko do szczęścia. – chwycił moją dłoń i położył na swoim sercu, czułam jego bicie.

W tym momencie otworzyły się drzwi, gwałtownie odwróciliśmy swe głowy. Na ten widok mnie zamurowało. Nie myślałam, że kiedykolwiek Go jeszcze zobaczę. W tej właśnie chwili wszystko się załamało, wyglądał na wściekłego, a ja zerknęłam Zibiemu w oczy, lecz zaraz spojrzałam na mężczyznę stojącego w drzwiach. Uśmiech momentalnie zmienił się w smutek.