~ . II Rozdział . ~

- Mhm .. masz bardzo seksowną piżamkę. – powiedział Zibi wodząc swym palcem po mym ramieniu – Muszę przyznać, że masz styl. – wyśmiał mnie.

- Pff .. to teraz nara, prześpij się dzisiaj zzz .. z Możdżonkiem, ja się nie piszę na spanie z Tobą w nocy. – powiedziałam oschle, a następnie zepchnęłam ze siebie wszystkie złotka i wyszłam z pokoju – Sajonara. – rzuciłam na pożegnanie.

Po chwili byłam już w swym pokoju, odruchowo zerknęłam na telefon. Miałam 3 nieodebrane połączenia od mojej przyjaciółki Eweliny. Stęskniłam się za nią, więc szybkim ruchem do niej zadzwoniłam, po dwóch sygnałach odebrała.

- No nareszcie, ile można do Ciebie się wydzwaniać? – wydarła się do słuchawki.

- Przepraszam, ale Ci, no te Wasze gwiazdeczki nie chcieli mnie wypuścić z pokoju, a na dodatek przygnietli mnie.

- I ty jeszcze masz do nich za to pretensje? – spytała będąc nieco zdziwiona.

- Przykro mi, ale na mnie ich uroki osobiste nie działają. Mów co tam u Ciebie.

Dziewczyna zaczęła relacjonować to co dzieje się w Zielonej Górze. Niestety nie pominęła tematu Rafała, jaki to On smutny i biedny. Właśnie w tym momencie rzuciłam telefon o ścianę. Byłam na maxa wkurzona. Położyłam się i spojrzałam na zegarek, była dopiero 21:30.

- Cześć, śpisz? – zza drzwi wychylił się Piotrek – Mogę wejść?

- No jasne, wchodź. Co Cię mnie do mnie sprowadza? – spytałam spoglądając na siatkarza kładącego się obok mnie.

- Po prostu mi się nudzi. Oni cały czas się kłócą o to, kto jest tym najprzystojniejszym.

- Jak dzieci.. – podsumowałam.- Skoro masz ich jak na razie dość to pooglądajmy jakiś film, co ty na to?

- No jasne, odpowiada mi to. – odpowiedział, a ja wzięłam do ręki laptopa, włączyłam Go i włączyłam Kac Vegas.

Piotrek wsunął rękę pod moje plecy lekko nią mnie obejmując, i stopniowo się przysuwał. W trakcie naszego seansu często wybuchaliśmy gromkim śmiechem, co zaciekawiło Bartmana, Ziomka, Igłę, Winiara i Dzika, którzy bez pukania wparowali do mojego pokoju.

- Koniec tego waszego love story. – wrzasnęli – Właśnie idziemy spać, kruszynko. – powiedział ZB9 ciągnąc mnie za rękę.

- Ja nigdzie nie idę, śpię sama, zrozumiano? – spojrzałam na Zibiego starając się wypchnąć Go za drzwi. – Dobranoc wszystkim, wyjazd. – powiedziałam, ale Igła rozłożył się na łóżku.

- Nigdzie nie pójdę bez moich żelków. – zagroził.

- Nie mam ich, no..

- To teraz się mnie nie pozbędziesz tak szybko. – zgromiłam Go wzrokiem.

- Wychodzicie po grzeczności, czy jednak mam nakopać do Waszych szanownych czterech liter? -  uniosła jedną brew ku górze.

Na szczęście nie musiałam używać siły, ale słyszałam ich rozmowę na korytarzu.

- Twarda sztuka, tak łatwo z nią nie będzie. Musimy się bardziej postarać ..

Po tych słowach głosy ucichły, a ja zasnęłam. Na drugi dzień wstałam o godzinie 6:00. Wzięłam szybki prysznic, a następnie założyłam na siebie czarny dres, ciepłą kurtkę, czapkę i sportowe buty, a włosy spięłam w kucyk. Wyszłam z pokoju i zeszłam na dół, tak jak się domyślałam, nikogo jeszcze nie było, ale ochroniarz wypuścił mnie z budynku. Na dworze było jeszcze ciemno, ale powoli się przejaśniało. Co ja sobie myślałam, że słońce już będzie świecić, przecież to nie lato. Stuknęłam się bezsilnie w głowę i rozpoczęłam swój bieg. Biegłam raz truchtem, a raz sprintem. Po jakiś 15 minutach byłam przy lesie, weszłam do niego nie zaprzestając swego treningu. Podłoże było bardzo śliskie, co utrudniło mi bieg, a nawet chodzenie. Chwilę później poślizgnęłam się i upadłam z impetem na śnieg, a raczej lód. Szybko wstałam i otrzepałam swe ubrania ze śniegu masując swój pośladek.

- Nie ma to jak stłuc sobie tyłek w pierwszy dzień w Spale. Na serio, pięknie rozpoczyna się mój pobyt tutaj. – westchnęłam i machnęłam ręką.

Teraz postanowiłam wrócić pieszo do ośrodka, lub wyjść z lasu. Nagle poczułam czyjś dotyk na swych plecach, gwałtownie się odwróciłam i zaczęłam bić tego kogoś pięściami po klatce piersiowej.

- Zostaw mnie. – krzyknęłam wiercąc się, lecz silna dłoń przyciągnęła mnie do tego mężczyzny.

- Nie bój się, to ja Bartman. – przytulił mnie bardzo mocno do siebie, gładząc mnie po włosach.

- Nie strasz mnie już tak nigdy więcej, dobrze? – powiedziałam i uniosłam swą twarz w Jego stronę. Nie wiedziałam, że jesteśmy tak blisko siebie. Czubki naszych nosów się stykały, a ja patrzyłam mu w oczy nic nie mówiąc.

- Dobrze, ale wracajmy już. – zasugerował po czym złapał mnie za dłoń i wyprowadził lasu.

Gdy byliśmy blisko ośrodka rozpoczęliśmy biec.

- Kto będzie ostatni w ośrodku stawia gorącą czekoladę. – zawołałam biegnąc sprintem.

Zbyszka miałam na ogonie, ale nie chciałam się poddać i to ja ostatecznie wygrałam. Weszłam do holu czekając na niego.

- No to podczas śniadania widzę Cię niosącego moją czekoladę. – zaśmiałam się.

- A co ja kelner jestem? – zapytał.

- Tylko dzisiaj. – odparłam.

Wróciłam do pokoju, spojrzałam na zegarek, który wskazywał godzinę 7:40. Odświeżyłam się i założyłam na siebie jakieś dresy i top. Jak byłam gotowa udałam się do stołówki. Zajęłam pierwsze, lepsze miejsce i zabrałam się za jedzenie chleba z nutellą. Po chwili usłyszałam głośne krzyki wchodzących sportowców.

- Stado słoni przybyło. – powiedziałam sobie pod nosem delektując się śniadaniem.

Czułam na sobie ich wzrok i jakieś szepty, przez co miałam dziwne przeczucie. Nie myliłam się, gdy szłam zanieść talerz podbiegł do mnie Bartek i przerzucił sobie przez ramię.

- Masz mnie w tym momencie postawić. – zawołałam waląc Go pięściami po plecach.

- Zaraz.. – podszedł do ich stolika i mnie postawił. – Miałaś jeść z nami śniadania, nie pamiętasz? – spytał.

- Ale ja już zjadłam.. – odparłam protestując, lecz Bartek posadził mnie na nogach Ignaczaka.

- No to teraz mnie nakarm. – Krzysiek zrobił minę pięciolatka.

- Hahaha .. nie. – sprostowałam.

- Ale ja byłem grzeczny, nie widzisz jak Cię kocham?

- Przykro mi, nie odwzajemniam uczuć. Ty lepiej jedz, a tyle nie gadaj, bo się jeszcze udławisz. – zaśmiałam się – A usta-usta bym Ci nie robiła.

- Pożałujesz tego kiedyś. – pogroził mi palcem.

- Taa… - Zibi postawił mi przed nosem kubek z czekoladą.

- Widzisz dotrzymałem słowa.

- Dzięki. – uśmiechnęłam się pijąc napój.

Reszta śniadania minęła nam w luźnej atmosferze, a gdy Ignaczak mnie puścił, wróciłam do pokoju po swą torbę treningową i skierowałam się do Pana Zbigniewa.

- Skarbie, kierownik czeka na Ciebie w hali. – zawołała za mną recepcjonistka.

Za jej wskazówką udałam się do wskazanego miejsca. Faktycznie, mężczyzna stał na środku boiska i przywołał mnie do siebie jednym ruchem ręki. Posłusznie podeszłam do niego witając się z nim.

- Spójrz na drzwi to zobaczysz z kim będziesz trenować. – wykonałam polecenia, a mym oczom ukazały się postury siatkarzy z reprezentacji.

- Mała! – zawołali i podbiegli do mnie biorąc na ręce, a także przytulali mnie.

- Ale ja chcę żyć .. – odparłam nie wiedząc czy skakać z radości, czy płakać.

Po krótkiej rozmowie udaliśmy się do szatni.

- Że ja mam się z Wami przebierać, takimi zboczeńcami? – wytrzeszczyłam swe oczy.

- No wiesz, my Ci z chęcią pomożemy, jak coś. – zasugerowali unosząc znacząco brew.

W końcu wzięłam się na odwagę i odwróciłam się do nich plecami zdejmując top. Założyłam na siebie czarną koszulkę, a po chwili zdjęłam spodnie, ubierając krótkie spodenki. Chłopaki tymczasem podglądali mnie i robili jednogłośne uuuu.

- Cicho tam. – odwróciłam się w ich stronę i zauważałam Winiara tańczącego Gangnam Style. Długo nie wytrzymałam i wybuchłam śmiechem.

- Hej sexi lady.. – śpiewał sobie Kubiak wskazując na mnie palcem, lecz ja podskakując sobie wyszłam z szatni, a ZB9 mnie dogonił.

- Masz jakieś plany na po południe, bo chciałbym Cię zaprosić na pizzę, znaczy zjedlibyśmy ją sobie w jakimś ustronnym miejscu. – uśmiechnął się przybliżając swą twarz do mojej, pocałował mnie w policzek.

- No okej, odpowiada mi to. – puściłam oczko i weszliśmy na boisko.